- Nie mogę nie zapytać, jak rozpoczęła się Pani współpraca z Marjanem Ogorevcem bardzo popularnym w Polsce autorem książek o diagnostyce karmicznej?
- To chyba rzeczywiście była jakaś karma (śmiech). Zawsze interesowałam się duchowością; chciałam medytować, czuć energię, widzieć to, co niewidzialne, wiedzieć więcej od innych. Jednak całe to duchowe zainteresowanie traktowałam jedynie jak hobby. Po ukończeniu studiów zaczęłam pracować jako tłumacz języka słoweńskiego, potem wyszłam z mąż i przez piętnaście lat podróżowałam po świecie. Ale, gdziekolwiek nie pojechałam to duchowość zawsze mnie odnajdywała. Na mojej drodze ciągle pojawiały się osoby przypominając mi, że świat subtelny tylko czeka, abym się na niego otworzyła. Pamiętam moje zdziwienie, kiedy zorientowałam się, że nawet przypisany nam przez moskiewską firmę kierowca służbowego samochodu okazał się byłym duchownym prawosławnym, uzdrowicielem i kopalnią wiedzy ezoterycznej. Natychmiast dostrzegł moje inklinacje w stronę rozwoju duchowego informując mnie, że mam bardzo dobrze rozwiniętą czakrę trzeciego oka i widzenie energii subtelnych nie powinno być dla mnie żadnym problemem. Kiedy w kilka lat później moje kolorowe życie pękło jak mydlana bańka postanowiłam na poważnie zająć się duchowością. Dlatego gdy wpadła mi w ręce odbita na powielaczu, książka Marjana Ogorevca "Diagnostyka karmiczna", pomyślałam, że mogę ja przetłumaczyć. Zadzwoniłam do Słowenii i ku mojemu zdziwieniu, po krótkiej rozmowie ze słynnym terapeutą miałam już zgodę na tłumaczenie i wydanie jej w Polsce. Publikacja książki wzbudziła takie zainteresowanie, że nie pozostało mi nic innego, jak zaprosić autora do Polski w celu poprowadzenia zajęć. Zostałam także jego tłumaczką i przez cztery lata towarzyszyłam temu znanemu i cenionemu terapeucie w czasie jego pobytów w naszym kraju. Podczas jednego z ostatnich seminariów astralne wrota duchowości niespodziewanie otworzyły się i nagle zaczęłam dostrzegać subtelną płaszczyznę energetyczną.

- Trzecie oko dostrzeżone przez moskiewskiego kierowcę  wreszcie się otworzyło?
- Pewnie tak było. Poproszona przez Ogorevca podczas zajęć weszłam w biopole jednego z uczestników i zaczęłam dostrzegać wielowymiarowe połączenia energetyczne. Udało mi się zaobserwować dolegliwości i problem z jakim borykał się ten człowiek i w jednej chwili olśniło mnie na czym to polega. Potem zaczęłam coraz częściej obserwować energie subtelne dostrzegając jeszcze inne wielowymiarowe struktury energetyczne. Tak też narodziła się Pramana - wielowymiarowa terapia energetyczna, której obecnie całkowicie się poświęciłam. Wygląda na to, że zawsze miałam ku temu predyspozycje i podczas współpracy z Marjanem zostało to przez niego uaktywnione.

- Jak wyglądają struktury wielopoziomowe, które Pani dostrzegła?
- Kiedy się komuś przyglądam, przed moimi oczami pojawia się wirtualna matryca zawierająca wszystkie energetyczne połączenia i zależności pomiędzy ta osobą, a innymi członkami jej rodziny. Widzę charaktery oraz zachodzące relacje rodzinne między przodkami, rodzicami, rodzeństwem, współmałżonkami i dziećmi. Pojawiają się także dusze zmarłych lub nie narodzonych jeszcze dzieci, kochankowie, prawdziwi biologiczni rodzice wychowywanego w małżeństwach potomstwa, a nawet osoby usunięte poza nawias tej energetycznej struktury. Dzięki takiemu wglądowi potrafię bardzo precyzyjnie określić przyczynę i wszystkie energetyczne zaburzenia w jakich dana osoba funkcjonuje, a co za tym idzie źródło wielu emocjonalnych, psychicznych i fizycznych dolegliwości. Dopóki nie uporządkujemy tego wielopoziomowego systemu, to członkowie takiej rodziny będą chorować i nie zaznają wspólnego szczęścia.

- W jaki sposób porządkuje Pani takie energetyczne rodzinne dysfunkcje?
- Posłużę się przykładem, który pojawia się dość często i dotyka jednocześnie wielu członków jednej rodziny. Mam na myśli wychowywanie pozamałżeńskiego dziecka, które pochodzi ze zdrady kobiety. Panujące w takiej rodzinie zakłamanie powoduje, że harmonia nie będzie mogła w niej zagościć. Kiedy matka dla dobra dziecka i swojego małżeństwa ukrywa, że biologicznym ojcem nie jest jej mąż doprowadza do zakłamania, które czasem staje się nie do wytrzymania. Tym bardziej, że na poziomie podświadomym wszyscy w rodzinie o tym wiedzą, bardzo się męczą i nie potrafią się wzajemnie dogadać. Mężczyzna nie rozumie dlaczego nie może zaakceptować "swojego" dziecka, dziecko czuje się niekochane i zamyka się w sobie, natomiast kobieta cierpi za wszelką cenę starając się zachować pozory i utrzymać związek. Moim zadaniem, jako terapeutki, jest uświadomić kobiecie, że nawet najgorsza prawda jest lepsza niż najpiękniejsze kłamstwo.